De Gemini 7 ruimtevlucht was de vierde bemande ruimtevlucht uit het Gemini ruimteprogramma en was meteen ook de twaalfde Amerikaanse ruimtevlucht waarbij een mens zich in een baan om de Aarde bevond. Frank Borman was gezagvoerder tijdens deze missie. Hij werd bijgestaan door piloot Jim Lovell. Op 4 december 1965 werd met succes de 3,6 ton wegende Gemini ruimtecapsule gelanceerd vanop de Cape Canaveral lanceerbasis in Florida.
Na hun probleemloze lancering koppelde de ruimtecapsule zich los van de tweede rakettrap waarna de crew in hun ruimtetuig vijftien minuten lang in formatie vloog met de rakettrap. Aangezien Frank Borman echter zag dat ze te veel brandstof verbruikten voor dit manoeuvre werd dit vroegtijdig stopgezet. De rest van hun eerste dag in de ruimte voerde de crew enkele experimenten uit en namen ze hun eerste eetmaal in een baan om de Aarde.
Lancering van de Gemini 7 ruimtecapsule - Foto: NASA
Net als bij de andere Gemini ruimtemissies beschikten de Gemini 7 ruimtevaarders ook over enkele slaapperiodes. De volgende dag werden de twee rond 9 uur in de morgen wakker gemaakt door het vluchtleidingscentrum die hen een update gaf over hun missie en ook van het belangrijkste nieuws dat in de wereld gebeurd was. Voor de eerste keer tijdens een Amerikaanse ruimtevlucht was het mogelijk dat één van de twee astronauten zijn ruimtepak kon uitdoen maar omdat beide astronauten het zeer warm hadden besloten zowel Borman als Lovell om allebei hun ruimtepak uit te doen indien de levensomstandigheden in de ruimtecapsule optimaal zouden zijn. NASA vond dit idee maar niets en wou dat één van de twee astronauten hun ruimtepak aanhield voor in geval er zich plots een probleem zou voordoen in de ruimtecapsule. Frank Borman besliste dan maar dat Jim Lovell zijn ruimtepak kon uitdoen. Aangezien hij de grootste van de twee was, vroeg het een zeer grote inspanning van hem om dit ruimtepak uit en terug aan te trekken in de krappe ruimtecapsule. Ongeveer 148 uur na de lancering kreeg ook Frank Borman te horen dat hij toch zijn ruimtepak kon uitdoen indien Lovell zijn ruimtepak terug aanhad omdat de dokters in het vluchtleidingscentrum de effecten wilden onderzoeken van gewichtloosheid op het blote menselijke lichaam.
Gemini 7 crew - Foto: NASA
Op 15 december werd vanop de Cape Canaveral lanceerbasis ook de Gemini 6A ruimtecapsule gelanceerd. Kort na de lancering kregen de twee astronauten aan boord van de Gemini 7 hun pas gelanceerde collega's visueel in het oog. NASA wou voor het eerst een zogeheten 'rendez-vous' uitvoeren in een baan om de Aarde met twee bemande ruimtecapsules. Dit zou moeten gebeuren tijdens de vierde omwenteling om de Aarde van de Gemini 6A ruimtecapsule. De Gemini 6A ruimtecapsule bracht zijn raketmotor in de 94ste minuut na de lancering tot ontbranding waardoor het ruimtetuig de Gemini 7 naderde met een snelheid van 5 meter per seconde. Een tweede ontbranding van de raketmotor zorgde ervoor dat de Gemini 6A tot op een afstand kwam van 483 kilometer van Gemini 7. Een derde ontbranding bracht de Gemini 6A en zijn crew in een hogere baan om de Aarde waar de Gemini 7 capsule zich eveneens in bevond. Aan boord van de Gemini 6A ruimtecapsule bevonden zich gezagvoerder Wally Shirra en Thomas Stafford.
De Gemini 6A ruimtecapsule gezien vanuit de Gemini 7 - Foto: NASA
Na verschillende malen de raketmotor opnieuw te laten ontbranden, bevonden de twee ruimtecapsules zich op een afstand van 40 meter van elkaar. Alle manoeuvres van de Gemini 6A hadden maar 51 kilogram aan brandstof verbruikt waardoor zij nog genoeg brandstof over hadden voor enkele extra omwentelingen om de Aarde. Gedurende de volgende 270 minuten bevonden zowel de Gemini 6A als de Gemini 7 ruimtetuigen zich op een afstand van 30 centimeter van elkaar en beide crews konden vlot met elkaar praten via hun radio. Na deze succesvolle formatievlucht ontstak de Gemini 6A opnieuw zijn raketmotor waardoor de ruimtecapsule zich op een afstand van 16 kilometer van de Gemini 7 bevond. Beide crews begonnen hierna opnieuw aan een welverdiende slaapperiode. De volgende dag maakte de Gemini 6A een geslaagde landing op ongeveer 18 kilometer van het vooraf aangeduide landingspunt. De Gemini 7 ruimtecapsule, die zich dan al elf dagen in een baan om de Aarde bevond, zou nog eens drie extra dagen in de ruimte blijven. Hoe langer de Gemini 7 missie echter duurde, hoe meer technische problemen opdoken in de ruimtecapsule. Na veertien dagen in de ruimte te hadden doorgebracht maakten Borman en Lovell eveneens een geslaagde landing. De Gemini 7 ruimtecapsule kwam 11 kilometer terecht van het aangeduide landingspunt waarna ze werden opgepikt door het Amerikaanse vliegdekschip USS Wasp. Het opgeviste Gemini 7 ruimtetuig werd later overgebracht naar het National Air & Space Museum in Washington. Zowel de Gemini 6A als de Gemini 7 missies werden voluit gesteund door het Amerikaanse ministerie van defensie dat 16 schepen en 125 vliegtuigen had ingezet tijdens deze ruimtemissies.
Zicht op de Gemini 7 vanuit de Gemini 6A capsule - Foto: NASA
NASA was meer dan tevreden met deze twee Gemini ruimtevluchten en had nu voor het eerst bewezen dat een formatievlucht tussen twee bemande ruimtetuigen in een baan om de Aarde mogelijk was. Deze manoeuvres was enorm belangrijk voor NASA aangezien een rendez-vous en koppeling zeer belangrijke onderdelen zouden worden in het latere Apollo maanprogramma waarbij het moederschip zich in de ruimte zou moeten vasthechten aan de maanlander.
De Gemini 6A ruimtecapsule op het vliegdekschip - Foto: NASA
